全球各地都唯恐水資源短缺。因為水資源短缺，此刻全球80多個國家開始產生經濟危機，許多負面影響如人民生活水準下滑，身體健康受到危害不斷發生中。以中國蒙古來說，我們的地理位置是位於亞洲中部的內陸國家，是高原地，較乾燥。水資源分配不均，有些鄉下地方的水質量不符合健康標準，主要河流都流向外國，因此，中國算是水資源有限的國家。

　　據專家估計，河川流域平均一年有60%的水量向外流出，剩下的40%滲透至土壤，並養育地下水層，湧上戈壁進入河流。整體水資源中，83.7%為湖水、10.5%為冰河、5.8為河水。表層水資源85%是淨水，這當中93.6%為庫蘇古爾湖水。雖然表面上來看地下水資源很多，但地下水需耗費長時間才會復育，因此可使用的水量並不多；而表層(河水)是短時間內可復育。我國使用的水量90%是由地下水來供應。可由於地下水資源復育時間較長，加上形成條件特殊，因此，我們絕不可以過量使用水資源。

　　可是在地球上除了蒙古之外，過量使用水資源的國家並無他有。中國就連在工廠使用過的、含有化學成分的水都直接沖入至主要河川裡，不顧後果，真沒遠見。
對於城市人民來說，水是「無價之物」，但不久的將來水一定真的變成比黃金還要貴重。據研究顯示，烏蘭巴托市到2020年的時候，會面臨水資源短缺問題。雖然這時間點聽起來還很遙遠，不過你可以問自己一下問題：如今的水的用量、人口成長、都市人口密集化、建設、工業化再加上氣候變遷的關係，不到10年就會開始面臨水資源短缺的話，你會怎麼辦？

　　烏蘭巴托市的我們一年用掉7千萬立方米的水。一天用掉2百12萬立方米的水。但這幾年都市地下水量逐漸減少，所以別相信2020年的預言，依照水資源專家估計，烏蘭巴托市的用水量到2010年以每年7萬4立方米成長的話，2020年的時後會達到43萬8千立方米。若都市各供水處以全天候運作的話，一天也只可以供應30萬立方米的水。再加上作為我們淨水主要來源的圖勒河生態系統受損，生命也岌岌可危。其它河水、湖水更不用說了，差不多都涸乾了。

　　在城市雖然人口密集，但有12%的人口得飲用天然泉水，可這些泉水80%是無法達到健康標準的，此事已經由專家鑑定。因此，我們都市人應該要節約用水，開始對保護與節用水資源採取措施。並希望政府及相關部門針對已使用過的水進行過濾並淨化、或透過儲存雨水等方式，或許這樣可以使水資源缺少問題延後至2025年也不一定。

　　另一方面，要對城市經營洗車業與耗費大量水資源的地方給予督促，至少讓他們有個水計量表，並價格化。尤其是對那些韓國人開設的三溫暖給予嚴格督促，不然他們以蒙古的水源來豐厚著自己的荷包後，就拍拍屁股回到自己的國家。卻造成我們的水資源大量缺少，等等這種問題，應該馬上就採取行動才對。
你可以再回想一下，要是哪一天我們沒有水喝的話，該怎麼辦？

** 轉載自遊牧綠

Mongolia to Witness Water Shortage in 2020

Badamgarav
 (Translated by Naraandavaa | Proofread by Portnoy)

The world is afraid of water shortage. About 80 country have their economy in crisis due to water shortage and have negative influence to life and to health of people.
Mongolia located in the part of the Asia Pacific region with a lot of aridity and less rainfall. Its high plateau is the center of three big watershed. Water resource spreads not evenly in the territory and water in some area the hygiene quality is not good. Many rivers flow out of the country so the country is considered as a country of limited water resource.

According to the calculation of experts, 60 percent of annual average river flow go out of the country, left 40 percent is hatch to the ground and join to ground water, or streams to lakes in gobi. Of all water resources, 83.7 percent is lake, 10.5 perecnt is ice river, 5.8 percent is river water. 85 percent of surface water resource is pure water, 93.6 percent of surface water resource is water of Huvsgul lake.
Superficially we see the ground water resource is high but it takes a very long time to recover so the usable resource is just a small amount. The surface water or river water can be recovered in a short time. But ground water has very responsive ecological structure and recoverable duration which lasts for many centuries so it must not exceed over recoverable amount.

Meanwhile there is no other country like Mongolia where people consume pure water for heating, washing and sanitary. Even poisonous industrial waste and waste water is also poured to the river. Never thinking the result or just lighthearted?
For the metropolians, the cheapest thing is water but soon it will cost more than a piece of gold. According to the research, citizens of capital will face water shortage by 2020. This is many years from now and we have a lot of time, you think. Then you take a question for yourself: What can we do If we have water shortage within 10 years, along with our water consumption, growth of population, population density of capital city, reconstruction and industrialization, and in addition, the climate change?
We, citizens of Ulaanbaatar consume 77 cube/metre water in one year. 212 thousand cube/metre in a day. ground water level decreased rapidly in last years around UB. Thus we can not put hope on the research result of 2020. As considered by water experts if water consumption of UB will increase by 74000 cube/metre by 2010 then in 2020 it will reach 438000 cube metre. Wells of Ulaanbaatar distribute 300000 cube/ metre water in a day in its full capacity. Main resource of pure water – Tuul river’s ecosystem is broken and the queen mother is now flowing barely. For other small river the condition are even worse, some dried already.

Population is crowded in Ulaanbaatar but only 12 percent drink from well and mole or open water. 80 percent of this open water does not meet hygiene standards of drinking water as established by State Authority agency investigation.
So we should limited our daily water consumption and start the saving of water from yourself. Government and branch authority have to implement steps to clean dirty water and reuse it, calculate the ground water and accumulate rain water. So maybe we will welcome 2025 without water problem.

Otherwise we have to control the activity of car washing centers and sauna, washing factory, to start the activity to value the water by setting the water indicator. Especially sauna and holiday camp with Korean owner have to be controlled; if not they will return in one day with pull pocket of money earned from Mongolian pure water and we will stay without water recources. So forth we have to implement the activity urgently.

Please think once again what we can do if we have no water to drink at once?

** First published in Nomad Green

ОДООНООС ГАМНАХГҮЙ БОЛ 2020 ОНД МОНГОЛ УЛС ЦЭВЭР УСНЫ ХОМСДОЛД ОРНО

Badamgarav

Дэлхий нийтийг ундны усны хомсдол айлгаж байна. Өнөөдөр усны нөөцийн дутагдлаас болж дэлхийн 80 орчим улсын эдийн засаг хүндэрч, хүн ардынх нь амьжиргаа, эрүүл мэндэд ч таагүй нөлөөллөө үзүүлээд эхэлчихжээ. Монгол улсын хувьд газарзүйн байршлаараа усны гурван том хагалбарын заагт, харьцангуй өндөрлөг, Ази-Номхон далайн бүс нутгийн хамгийн хур тунадас багатай, хуурайшилт ихтэй хэсэгт оршдог. Усны нөөц нь нутаг дэвсгэрт жигд бус тархалттай, зарим бүс нутгийн усны чанар эрүүл ахуйн шаардлага хангадаггүй, мөн гол мөрний ус ихэнхдээ хүний нутаг руу хилээс гадагшаа урсдаг учраас усны нөөц багатай, хязгаарлагдмал оронд тооцогддог. Мэргэжилтнүүдийн тооцоолсноор гол мөрний жилийн дундаж урсацын 60 хувь нь хил даван гадагш  урсан, үлдсэн 40 хувь нь хөрсөнд нэвчиж, газрын доорхи усыг тэжээх буюу говийн нууруудад цутгадаг. Усны нөөцийн 83.7 хувийг нуур, 10.5 хувийг мөсөн гол, 5.8 хувийг голын ус тус тус эзэлнэ. Гадаргын усны нөөцийн 85 хувийг цэнгэг ус, түүний 93.6 хувийг Хөвсгөл нуурын ус эзэлнэ. Өнгөц харахад, газрын доорхи усны нөөц асар их боловч маш удаан хугацаанд нөхөн сэлбэгддэг учраас ашиглаж болох нөөцийн хэмжээ ихээхэн бага байдаг юм байна. Харин гадаргын  буюу голын ус нь богино хугацаанд сэлбэгдэн солигддог ажээ. Манай улс усны хэрэглээнийхээ бараг 90 хувийг газрын доорхи усаар хангадаг байна. Гэтэл газрын доорхи ус нь экологийн нэн эмзэг тогтоцтой, нөхөн сэргэх хугацаа нь хэдэн зуун жил үргэлжилдэг болохоор усыг нөхөн сэлбэгдэх хэмжээнээс нь хэтрүүлэн ашиглах ёсгүй юм байна. Тэгсэн атлаа дэлхий дээр Монгол шиг дулаан, угаалга, жорлондоо ундны цэвэр усаа ашигладаг тийм 「дампуурсан」 улс байдаггүй гэдэг. Тэр ч байтугай үйлдвэрт ашиглсан химийн хорт бодисын үлдэгдэл, шаар шавхрууг гол, мөрний усандаа шууд цутгадаг. Араа боддоггүй юм уу, арчаагүй ч юм уу? Нийслэлчүүдийн хувьд хамгийн үнэгүй юм одоогоор ус л байна, гэвч тун удахгүй нөгөөх алтаас нь ч хавьгүй үнэд хүрэх нь гарцаагүй. Судалгаагаар бол нийслэлчүүд 2020 он гэхэд цэвэр усны хомсдолд орох юм гэсэн. Энэ хугацаа их хол санагдаж байгаа байх л даа. Тэгвэл та өөртөө дараахь асуултыг тавиад үз дээ. Өнөөдрийн усны хэрэглээ, хүн амын өсөлт, нийслэлийн хүн амын нягтаршил, бүтээн босголт, үйлдвэржилт дээрээс нь уур амьсгалын өөрчлөлт нэмэрлэхэд 10 жил ч хүрэхгүй усаар дутагдаж эхэлвэл яах вэ? Улаанбаатарынхан бид жилд нийтдээ 77 сая шоо метр ус хэрэглэдэг. Өдөрт 212 мянган шоо метр гэнэ лээ. Тэгтэл нийслэлийн газар нутгийн доорхи усны түвшин сүүлийн жилүүдэд эрс буурч байгаа. Тэгэхээр 2020 он гэдэг судалгааны дүнд тийм ч найдах хэрэггүй юм. Усны мэргэжилтний тооцсоноор Улаанбаатарчуудын усны хэрэглээ 2010 он гэхэд өдөрт 74000 шоо метрээр өснө гэвэл 2020 онд 438000 болох аж. Тэгвэл нийслэлийн худгууд бүрэн хүчин чадлаараа ажиллахад өдөрт 300 мянган шоо метр ус түгээдэг. Дээрээс нь цэвэр усны гол нөөц болсон Туулын ай сав орчмын экосистем алдагдсанаас хатан ээжий маань урсаж ядан байгаа. Бусад жижиг гол, горхийн тухайд бүр ч ярилтгүй, хатаж ширгээд дуусч байгаа гэхэд хилсдэхгүй. Улсынхаа нийслэлд хүн ам нь төвлөрсөн хэрнээ тэдний дөнгөж 12 хувь нь л задгай буюу булаг шандны усаар ундаалдаг. Гэтэл энэ задгай усны 80 орчим хувь нь ундны усны эрүүл ахуйн шаардлага хангадаггүйг Мэргэжлийн хяналтын газрын шинжилгээгээр тогтоосон. Тиймээс нийслэлчүүд маань ядаж л өдөр тутмын хэрэглэгээгээ хязгаарлаж усны хэмнэлтийг өөрөөсөө эхлүүлэх хэрэгтэй юм. Харин төр засаг болоод салбарын байгууллага нь хаягдал усаа цэвэршүүлэн дахин ашиглах, гадаргын усаа тогтоох, хурын ус хураах зэргээр шийдвэртэй алхмуудыг хэрэгжүүлээсэй. Ингэснээр магадгүй усны асуудалгүйгээр 2025 онтой золгох ч юм бил үү. Нөгөөтэйгүүр нийслэл дэх үйл ажиллагаа нь усгүйгээр явагддаггүй угаах үйлдвэрүүд, саун, автомашин угаалгын төвүүд гэхчилэн газруудын үйлчилгээнд хяналт тавьж, наад зах нь усны тоолууртай болгон усыг үнэлэх ажлыг ийм  маягаар энгийнээс эхлэх хэрэгтэй. Ялангуяа солонгос эзэдтэй саун амралтын цогцолборуудад маш нарийн хяналт тавихгүй бол Монголын цэвэр усаар халаасаа дүүргэж аваад нэг л өдөр нутаг буцна. Бид усны нөөцөө барсаар л үлдэнэ. Гэх мэтээр бодууштай, цаг алдмааргүй арга хэмжээг авч хэрэгжүүлэхсэн дээ. Та дахин нэг бодоод үз дээ, нэг л мэдэхэд та бид уух усгүй болсон байвал яах вэ?

** First published in Nomad Green